Η Washington Post κέρδισε ένα Πούλιτζερ για την καταπολέμηση των «ψευδών ειδήσεων» με γεγονότα

Αν υπήρχε ένα Pulitzer για τη δημοσιογραφική δεοντολογία, θα πήγαινε στην Washington Post για ριζική διαφάνεια των αυστηρών ρεπορτάζ της που αποκάλυπταν την υποτιθέμενη προηγούμενη καταδίωξη έφηβων κοριτσιών από τον υποψήφιο για τη Γερουσία Roy Moore και την αποτυχημένη προσπάθεια του Project Veritas να παγιδεύσει την Post να γράψει για ένα ψεύτικο. θύμα.

Το Διοικητικό Συμβούλιο του Πούλιτζερ αναγνώρισε τη δουλειά της Post με το Βραβείο Ερευνητικής Δημοσιογραφίας 2018 . Η σειρά είναι ένα master class στο ρεπορτάζ από δέρμα παπουτσιών – οικοδόμηση εμπιστοσύνης με απρόθυμες πηγές να συνεχίσουν να ενημερώνονται για τις ευαίσθητες προσωπικές πληροφορίες. σχολαστική διαπίστωση στοιχείων με χρήση δημόσιων αρχείων, εντοπισμός μαρτύρων, επαναλαμβανόμενες συνεντεύξεις και προσωπική επαλήθευση· επαλήθευση των παρασκηνίων των πηγών για αλεξίσφαιρα την αναφορά.

Αλλά η σειρά ήταν πιο εξαιρετική για τη διαφάνειά της, σπάζοντας τον τέταρτο τοίχο μεταξύ της αίθουσας σύνταξης και των αναγνωστών αποκαλύπτοντας αυτές τις τεχνικές στους αναγνώστες - δείχνοντας πως οι δημοσιογράφοι κατάλαβαν την ιστορία. Το να τραβήξετε πίσω την αυλαία της δημοσιογραφικής διαδικασίας δεν χρησίμευσε μόνο για να καθησυχάσει το κοινό σχετικά με τα κίνητρα, τις μεθόδους και τα ευρήματα της Post, αλλά και για να εμβολιάσει την εφημερίδα ενάντια στους ψευδείς ισχυρισμούς ότι οι γυναίκες πληρώθηκαν από τους αντιπάλους του Moore ή την Post, ή ότι οι ιστορίες διέρρευσαν ερευνητές της αντιπολίτευσης. Δεν ήταν όλες οι συμβουλές και οι συντάκτες ήταν επίσης διαφανείς σχετικά με αυτό.

«Υπήρχαν σίγουρα οδηγοί που ακολουθήσαμε και δεν φτάσαμε ποτέ σε επίπεδο άνεσης. Σε μια ιστορία όπως αυτή, συναντάς δεκάδες δυνητικούς πελάτες και πρέπει να ελέγξετε τον καθένα από αυτούς» και δεν ήταν όλοι κατάλληλοι για εκτύπωση, Στίβεν Γκίνσμπεργκ , μου είπε ο εθνικός συντάκτης της Post. «Προφανώς προσπαθούμε να κάνουμε κάθε ιστορία όσο πιο κλειστή γίνεται. Με αυτές τις συγκεκριμένες ιστορίες, ξέραμε ότι αυτές οι ιστορίες και αυτές οι γυναίκες θα δέχονταν επίθεση».

Είχε δίκιο. Το χτύπημα ξεκίνησε με τον Μουρ και τους συμμάχους του να επαναλαμβάνουν τις επιθέσεις του Προέδρου Τραμπ στην Post ως «ψευδείς ειδήσεις» και προχώρησε σε ρομποτικές κλήσεις προς τους κατοίκους της Αλαμπάμα από έναν ανύπαρκτο ρεπόρτερ της Post ονόματι «Bernie Bernstein» που πρόσφερε 5.000 έως 7.000 δολάρια σε κάθε γυναίκα που θα εμφανιζόταν βρωμιά στο Μουρ. Οι προσπάθειες δυσφήμισης της Post κατέληξαν σε μια επιχείρηση τσίμπημα από τον δεξιό ακτιβιστή James O'Keefe, ο οποίος προσπάθησε αλλά απέτυχε να παγιδεύσει το Post στο να αναφέρει ένα ψεύτικο θύμα. αντί, το Η ανάρτηση βιντεοσκοπήθηκε ο κύριος ρεπόρτερ της στην ιστορία του Moore που εκθέτει τον πράκτορα του Project Veritas ως ψεύτη και φυτό.

ΣΧΕΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ: Ο Ηθικός Ερευνητής

«Οι άνθρωποι πέρασαν εβδομάδες προσπαθώντας να δυσφημήσουν τη δουλειά μας, να αμφισβητήσουν τα κίνητρά μας. Επιδιώξαμε να το αντιμετωπίσουμε από την αρχή – για να πούμε στην πρώτη ιστορία ότι πήγαμε στην Αλαμπάμα για μια ιστορία και πήραμε μια άλλη», είπε ο Ginsberg. Η The Post εξέθεσε επίσης στην πρώτη της είδηση ​​τρία διαζύγια και ένα ακατάστατο οικονομικό ιστορικό ενός από τους κατηγόρους του Μουρ. «Ο στόχος ήταν να καταστήσουμε σαφές ότι είχαμε κάνει όλη τη δέουσα επιμέλειά μας, ότι είχαμε εξετάσει την αξιοπιστία [των κατηγόρων], περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Θέλετε να το προλάβετε για όποιον μπορεί να τους επιτεθεί, δεν θέλετε να βγει αργότερα – ήμασταν πολύ μπροστά με όλες τις γυναίκες», είπε ο Ginsberg.

«Ακόμη και με όλη τη διαφάνεια που δώσαμε εκεί, μακάρι να είχαμε κάνει περισσότερα», είπε ο Ginsberg.

Η κυρίαρχη παράδοση στην αμερικανική δημοσιογραφία, τουλάχιστον τον τελευταίο μισό αιώνα, είναι να μην κάνεις ποτέ την ιστορία για σένα, αλλά «απλώς να κάνεις το ρεπορτάζ και να ξεφύγεις», όπως είπε ο Ginsberg. Ωστόσο, στο σημερινό πολωμένο πολιτικό και μιντιακό κλίμα, στο οποίο ο Ντόναλντ Τραμπ επιδίωξε επιμελώς να απαξιώσει κάθε αρνητική αναφορά θεωρώντας ότι είναι «ψευδείς ειδήσεις», οι συντάκτες της Post γνώριζαν ότι θα τους επιτέθηκαν επειδή δημοσίευσαν μη κολακευτικές ιστορίες για έναν υποψήφιο που υποστηρίζεται από τον Τραμπ – και ότι ήταν απαραίτητο για την αξιοπιστία των ιστοριών για να δείξει πώς έγινε η αναφορά.

Ένα απροσδόκητο πλεονέκτημα των καταστροφικών επιθέσεων του προέδρου στα μέσα ενημέρωσης ήταν να ενθαρρύνει τον τύπο που βασίζεται σε γεγονότα να συνεχίσει το παιχνίδι του – να είναι ακόμη πιο αυστηροί στις αναφορές μας και να δείξουμε τη δουλειά μας, αντί να υποθέσουμε ότι θα μας εμπιστευτούν. Όπως σημειώνει ο Ginsberg, είναι σύνηθες τώρα –όχι μόνο σε ερευνητικές εκθέσεις, αλλά και στην καθημερινή πολιτική κάλυψη στην Post– να αποδίδονται πληροφορίες σε «18 αξιωματούχους του Λευκού Οίκου» (ή όσοι μίλησαν στους δημοσιογράφους) και να εξηγούν πώς οι δημοσιογράφοι εξέτασαν το πληροφορίες.

ΣΧΕΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ: Πραγματικός έλεγχος γεγονότων

Είμαι ευαγγελιστής για τη διαφάνεια στη δημοσιογραφία – για να εξηγούμε σε ιστορίες πώς φτιάχνεται το λουκάνικο. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να διορθωθεί η βαθιά παρεξήγηση μεταξύ του κοινού σχετικά με το τι κάνουν οι δημοσιογράφοι και τι δεν κάνουμε εμείς, σύγχυση που τροφοδοτεί τη δυσπιστία στο επάγγελμά μας και στην ακρίβεια του περιεχομένου που παρέχουμε. Η δυσπιστία στη δημοσιογραφία έχει φτάσει σε επίπεδα κρίσης. Το 44 τοις εκατό των Αμερικανών δήλωσε ότι πιστεύει ότι ο Τύπος κατασκευάζει ιστορίες για τον Πρόεδρο Τραμπ, ενώ μόνο το 19 τοις εκατό των Ρεπουμπλικανών εξέφρασε μεγάλη εμπιστοσύνη στον Τύπο. 2017 Poynter Media Trust Survey βρέθηκαν. Το πρώτο βήμα έξω από αυτό το τέλμα της εμπιστοσύνης είναι να εξηγήσουμε στο κοινό μας τον δημοσιογραφικό μας σκοπό, μεθόδους και πρότυπα.

Οι μέρες της δημοσιογραφίας «δείξε, μη λες» έχουν τελειώσει. Το μάντρα μας τώρα πρέπει να είναι «δείξε – και πες». Αντί να ενεργούμε σαν να είμαστε οι παντογνώστες αρχές που μιλούν ψηλά, πρέπει να υποστηρίξουμε καθημερινά Γιατί Το κοινό μας πρέπει να μας εμπιστευτεί.

Από το πολύ πρώτη δόση σε αυτό που έγινε α σειρά άρθρων και βίντεο στο Moore και στο Project Veritas, η Post είχε κατονομαστεί και καταγράψει τις πηγές της και εξήγησε πώς προέκυψε η ιστορία: «Ούτε η Corfman ούτε καμία από τις άλλες γυναίκες αναζήτησαν το The Post. Ενώ ανέφερε μια ιστορία στην Αλαμπάμα σχετικά με τους υποστηρικτές της εκστρατείας του Μουρ για τη Γερουσία, ένας δημοσιογράφος της Post άκουσε ότι ο Μουρ φέρεται να είχε αναζητήσει σχέσεις με έφηβες. Τις επόμενες τρεις εβδομάδες, δύο δημοσιογράφοι της Post επικοινώνησαν και πήραν συνεντεύξεις με τις τέσσερις γυναίκες. Όλοι αρχικά ήταν απρόθυμοι να μιλήσουν δημόσια, αλλά επέλεξαν να το κάνουν μετά από πολλές συνεντεύξεις, λέγοντας ότι θεώρησαν ότι ήταν σημαντικό για τους ανθρώπους να γνωρίζουν για τις αλληλεπιδράσεις τους με τον Μουρ. Οι γυναίκες λένε ότι δεν γνωρίζονται».

Κύριος δημοσιογράφος Στέφανι ΜακΚράμμεν περιγράφεται στο α Δημοσίευση βίντεο με τίτλο «How to be a Reporter» ότι είναι ιθαγενής της Αλαμπάμα που πήγε στην πολιτεία για να κάνει αναφορά στους υποστηρικτές του Moore. Άκουσε ιστορίες ότι όταν ο Μουρ ήταν βοηθός εισαγγελέα, προσπαθούσε να βγει ραντεβού με έφηβες. Η McCrummen είπε ότι ήταν δύσπιστη, «όπως είναι και οι δημοσιογράφοι». Πριν τυπώσει οτιδήποτε, έπρεπε να βρει υποτιθέμενα θύματα και μάρτυρες, να ελέγξει τις πληροφορίες και να βεβαιωθεί ότι οι πηγές δεν είχαν τσεκούρια για να αλέθουν. Ο McCrummen και η Beth Reinhard είπαν ότι επαλήθευσαν κάθε δυνατή λεπτομέρεια, μέχρι την οδήγηση της διαδρομής από τη γωνία όπου ένας κατήγορος είπε ότι ο Moore την πήρε στο σπίτι όπου έμενε για να επαληθεύσει αν ήταν 30 λεπτά με το αυτοκίνητο και αν ένας δρόμος δεν ήταν ασφαλτοστρωμένος.

ΣΧΕΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ: Αυξάνεται η εμπιστοσύνη και η δέσμευση με το κοινό των τοπικών ειδήσεων

«Κάναμε πολύ λίγες τηλεφωνικές αναφορές. Νιώσαμε ότι ήταν καλύτερο να το κάνουμε αυτοπροσώπως για να μπορέσουν να μας δουν και να τους δούμε εμείς», είπε ο ΜακΚράμμεν. Η μόνη της ατζέντα ήταν «να καταλάβει ποια είναι η πραγματικότητα, ποια είναι η αλήθεια - αυτό είναι».

Η αλήθεια είναι η κοινή μας ατζέντα στη δημοσιογραφία. Η Δημοσίευση μάς έδωσε ένα μάθημα αντικειμένου αυστηρής αναφοράς για να αναζητήσουμε την αλήθεια – και να δείξουμε στο κοινό μας γιατί μπορεί να είναι σίγουροι για το περιεχόμενό μας.